PROPERES ACTIVITATS

dimecres, 24 de juny del 2015

EN MARCHA LA QUINIELA SOLIDARIA 2015-2016


TRAILWALKER DE SOL Y SOMBRA

Un edición más y ya van siete, nuestro equipo ha participado en la Trailwalker de Oxfam Intermon. Un importante reto al que nos enfrentamos cada año, más duro que caminar 100 km en menos de 32 horas por la sierra de Madrid, subiendo Puerto Canencia a más de 30º a las cuatro de la tarde, como nos ha tocado vivir este año, nuestro reto es conseguir recaudar los 1.500€ necesarios para poder estar en la linea de salida año tras año. Si, porque si de una cosa podemos estar orgullosos es de ser el único equipo que no ha fallado en ninguna de las siete ediciones celebradas, 1 en Barcelona, 4 en Girona y 2 en Madrid.

Para este año, Reus Trail Solidari había convocado un equipo histórico, el primer equipo de Girona al completo, tres de los cuales formaron parte del primer equipo Trailwalker. Con muchas dudas nos plantábamos en Madrid, sin haber salido a entrenar ni un día en equipo, y porque no decirlo, algunos no habíamos salido a entrenar, básicamente, pero si una cosa caracteriza a nuestro equipo y sus participantes es la capacidad de sufrimiento y en esta edición lo hemos vuelto a demostrar.

Llegamos tarde a la salida (la noche nos confunde demasiado), recogimos los dorsales junto a nuestros compañeros de Los Idhunitas, también equipo de Reus con los que compartimos algo más que la Trailwalker, amistad que en algunos casos es de toda una vida. Nos reclama TVE y hacemos una corta entrevista para las noticias del domingo. Nos reclaman los controles de entrada al recinto desde donde se da la salida. Cuando acabamos de entrar, los equipos ya están en marcha. Nos despedimos de nuestras chicas de asistencia y comenzamos en serio a caminar.

Primera etapa, Lozoya-Las Presillas, prácticamente la misma del año anterior y por la que acabaremos el día siguiente en Rascafría, con una pequeña modificación en la primera pasada, una subida de ida y vuelta. En esta etapa al salir los últimos, nos permitió conocer muchos equipos que fuimos adelantando hasta Las Presillas, pidiendo paso con nuestras bubucelas.

En Las Presillas, nos esperaban nuestras asistencias con un fantástico bocadillo de jamón "isotónico", como ya es habitual en nuestro equipo. Desayunamos, ya teníamos 20km en el saco. Recargamos de agua en cantidad, el día ya nos había avisado que nos haría falta.

La siguiente etapa nos llevaba de Las Presilla a Alameda, una etapa tipo etapa del Tour de Francia, planita de aproximación al puerto de montaña. Llegamos al control y nos cruzamos con nuestro amigos de 100x100 Llívia Solidaria que ya emprendían el camino al puerto. Paramos a descansar un poco, recargar agua, mucha agua, comimos algún sándwich, fruta, unas chuches y preparamos la salida, pero antes saludamos al equipo PicotaTeam de Madrid que ya conocimos el año anterior y que son la mar de majos. Nos decidimos a salir y emprendemos la salida hacia el puerto. Ánimos de nuestras asistencias y el resto de equipos que estaban por la zona y goooooo !!!!!!!

Ya tocaban las dos de la tarde y el sol nos anunciaba una subida dura. Alameda-Puerto Canencia. Nos acercábamos y la cosa empezaba a empinarse. Una subida por una pista de unos 10km prácticamente sin sombra. El suelo era fuego, nos subía a calor por las piernas en cuanto parábamos. Las pocas sombras del camino las compartíamos con los otros equipos que también sufrían el calor. Los cuatro lo pasamos mal, muy mal, nos animábamos entre los equipos que sufríamos la subida y eso nos llevo a todos a la cima. Empezamos a bajar y a recuperar, ya pensando en que nos esperaban en el aparcamiento del puerto el control y nuestras salvadoras. Durante la bajada nos juntamos con el equipo Terra de Volcans de Olot, con los que compartimos una tapita de jamón y una buena cerveza que pusieron ellos. Allí también conocimos unos amigos de Jordi y Susana de Torrejón que estuvieron un rato con nosotros y con los que compartimos nuestra aventura.

Salimos en dirección a Bustarviejo, etapa de unos 8km de recuperación que nos acompaña Maite y donde la noche empieza a dar señales de vida. Allí nos comentan las asistencias de los Idhunitas, que una compañera viene muy tocada de los pies, y al final le provocaría el abandono. Ellos descansan allí, nosotros tenemos la previsión en la siguiente etapa. Recargamos agua de nuevo, no recuerdo haber bebido tanta agua seguida en mi vida.

Salimos ya tapados en dirección a Garganta de los Montes donde tenemos previsto dormir. Una etapa nocturna, rompe piernas y donde alguno empieza a sentir el pajarón de la noche y con un aire caliente que hace que sea complicado hasta respirar. Seguimos tranquilos, con Maite que nos sigue acompañando, subiendo y bajando, nos cruzamos con algún equipo que nos va adelantando, charlamos un rato con alguno hasta que finalmente vemos el punto de control, a la vez que empieza a cambiar el tiempo y un frío intenso empieza a atacarnos. Nos preparan una sopa caliente y un bocadillo de lomo calentito que sabe a gloria antes de dormir. Nos vamos a dormir.

Al despertar, después de dos horas y media, ya despunta el día. Antes de salir llegan los Idhunitas, cansados como nosotros, ya solo venían dos pero con la sorpresa de la llegada de un compañero que por problemas familiares no pudo salir con ellos como estaba previsto. 

Llevamos 68km y salimos en dirección a Canencia, control 6, 9km de etapa llaneando donde con los ánimos renovados, vamos caminando con otra cara. Salvamos el "grano" de la etapa y llegamos a Canencia donde nuestras asistencias nos esperaban con el desayuno, un café con leche calentito y un sándwich de nocilla que sabe a gloria. Las piernas ya pesan demasiado, ni cambios de calzado, ni masajes, ni cremas, son 77km y se notan.

Canencia-Lozoya, la penúltima. Ya falta poco, en este punto ya nadie piensa que no llegaremos, todo y que nos faltan casi 23km. El sol vuelve a apretar y las sombras van muy buscadas. Desde Garganta nos acompaña Susana que tiene experiencia en Madrid, bueno nos acompaña hasta Canencia, luego se fue corriendo hasta Lozoya donde nos reencontramos. Entramos al patio del convento y ahora si que viene el último esfuerzo. Más agua, botellines a tope, un poco de comer y para Rascafría que falta gente.

Lozoya-Rascafría, ya nos habían pasado una foto los amigos de Llívia que pasaban por el km.99. Nosotros emprendíamos la marcha, yo personalmente, pensando en la diferencia de estado de ánimo respecto al año anterior. Las sombras son pocas y el sol nos está volviendo a maltratar. No podemos caer. Nos encontramos a la asistencias de los idhunitas a 4 km de meta que nos recargan los ánimos y nos informan de que los suyos están ya en Lozoya. Ahora ya empiezan a correr por la cabeza los kilómetros pasados y como suele pasar los "yo el año que viene no vengo", cosa que la misma noche ya no pensaba nadie. Oteruelo del Valle, 2,8km a meta, uffffffff. Finalmente, encontramos el cartel del km.98 y nuestras asistencias que nos vienen a buscar con botellas de agua fresca. Ya casi no queda fuerza ni para hablar. Km.99, lo estoy pensando y se me vuelve a poner la piel de gallina y los ojos vidriados, que momento, que subidón de sensaciones. Antes de llegar a Rascafría nos encontramos el típico "capullo" que no puede evitar hacer comentarios sobre nuestra bandera catalana, pero este año solo ha sido uno.

Ya se ve el arco, pierdo el tiempo y mis compañeros me tienen que decir que pare, ya me iba solo a la meta, ya me perdonarán. Nos cogemos todos de la mano y entramos en meta. Ya hace rato que las lágrimas corren por las mejillas de más de uno y una. Foto en la llegada, entrevistas y final del camino, un camino que no solo lo hacemos los cuatro que caminamos, es un camino que sin las fantásticas asistencias que llevábamos sería imposible de conseguir.

Gracias Natalia, Maite y Susana, nos habéis dado más de lo que os podíamos pedir. Caminar una Trailwalker sin asistencias, no sería posible.
Gracias Jordi H, Jordi F y Edu por ser unos compañeros de camino tan grandes. El saber entender en cada momento las sensaciones que cada uno estábamos viviendo, nos ha llevado al éxito.
Y sobretodo, recordad, SOIS LOS MEJORES !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

dimecres, 17 de juny del 2015

PROBANDO, PROBANDO !!!!!

En procès de tornar a posar en marxa aquest blog.
Aquest finde marxem a fer la Trailwalker de Madrid 2015, on Reus Trail Solidari ja pot dir que és l'únic equip que ha participat en totes les edicions d'aquest event solidari.

Quan tornem, us ho expliquem i tornem a engegar la campanya 2016.

Fins aviat.